در کنار چشمه ای نزدیک شهر آهوی وحشی خرامان می دوید حال اما با وجود من و تو

وقتی که روزگار ازل آفریده شد دنیا به افتخار غزل آفریده شد

شب چه سنگين مي رسد تاريك و تار صبرم از كف مي رود از دل قرار شكوه از روزي كه كوتاه است و زود

نه خلاف عهد کردم که حديث جز تو گفتم همه بر سر زبانند و تو در ميان جاني

نمی خواهم از این پس دستهایت مال من باشد نمی خواهم نگاهت بعد از دنبال من باشد

ز حد بگذشت مشتاقی و صبر اندر غمت یارا**بـه ‌وصـل خـود دوایـی کـن دل دیـوانــه‌ی مـا را

باز هم قلبی به پايم اوفتاد باز هم چشمی به رويم خيره شد باز هم در گيرودار يك نبرد

می بندم اين دو چشم پرآتش را تا ننگرد درون دو چشمانش تا داغ و پر تپش نشود قلبم از شعله نگاه پريشانش

من از یک درد بی درمون تو از اعجاز می گوئی من از کنج قفس اما تو از پرواز می گوئی

مرغکی دیدم سراپا گشته بود از داد و قال عالمی را جار می زد بی هوا با هر دو بال

مرا گفت اين سخن فرزانه پيري بزرگي عارفي روشن ضميري

الا يا ايها الساقی ادر کاسا و ناولها که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها

گفتم ببينمش مگرم درد اشتياق ساکن شود, بديدم و مشتاق تر شدم

کلبه ای می سازم پشت تنهایی شب، زیراین سقف کبود

راه گم کردم، چه باشد گر به راه آری مرا؟ رحمتی بر من کنی وندر پناه آری مرا؟ می‌نهد هر ساعتی بر خاطرم باری چو کوه خوف آن ساعت که با روی چو کاه آری مرا

قافیه هایم همه در وصف دوست نیست خدایی ، همه از آن اوست

فاش مي گويم و از گفته ي خود دلشادم بنده ي عشقم و از هر دو جهان ازادم

غصه نخور ! غصه نخور عصای من ! گریه های منو بنویس به پای دل شکسته ی من . عمر بزرگوارتو حروم لحظه های من نکن

شهر ياران بود و جاي مهربانان اين ديار مهرباني کي سرآمد شهريارانرا چه شد کس نمي گويد که ياري داشت حق دوستي

ساقی به نور باده برافروز جام ما مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما ما در پياله عکس رخ يار ديده‌ايم