پس از چه روی دل می باید که خو کند به تنهایی و از تنها بگریزد؟ و از کدام تنهایی به چه کار می آمد؟ و در این تنهایی آیا آدمی به حقیقت تنهاست یا نه. از کثرت تنها نبودن تنهاست؟ و قلم گاهی که تنها می شود، به تنهایی فکر می کند و به روزگاری که آدمی تنهایی را نمی دانسته که چیست اصلا و چگونه جمعیتی نبوده است که بخواهد تنها باشد.

 و شگفتا که این توفنده طوفان، ریشه در اعماق جانها جاودانه کرده و نگاه روشن کربلا، در هیچ روزگاری جز به سوی عاشقان صادق و صادقان عاشق نبوده است.

هیچ روزی چون چهاردهم خرداد نبود که در آن توفان مصیبت و عزا، بر این مردم تازیانه غم و اندوه فرود آورد. ایران یک‌دل شد و آن دل در حسرتی گدازنده سوخت و یک چشم شد و آن چشم در مصیبتی عظیم گریست.